- Czarująca dziewczyna ta panna Stoneham - stwierdził z przekonaniem lord Fabian. - Co więcej, potrafi też mówić do rzeczy, w przeciwieństwie do mojej biednej Adeli. Skąd pochodzi? - To kuzynka pewnej wdowy po pastorze, która niedawno się tu sprowadziła. Ciotka ma nadzieję, że dziewczynie uda się upilnować Arabellę, co wcześniej nie powiodło się łozinowi innych guwernantek! - Jest również nadzwyczaj urodziwa - ciągnął lord Fabian. - Ty chyba też to zauważyłeś, co, Giles? - Młodzieniec w tym momencie zakrztusił się winem i zrobił się purpurowy. - Jedno mnie dziwi, czemu w ogóle najęła się do takiej pracy? - Dlaczego pan tak mówi? - Lysander zmarszczył brwi. - Guwernantki bywają zwykle łagodne i aż do przesady uległe. Panna Stoneham odznacza się wszelkimi walorami pięknej i niezależnej kobiety, która nigdy nie potrzebowała zarabiać na życie. A co ważniejsze, śmiało i bez udawania wyraża swoje sądy. Giles przełknął ślinę i rzekł z zapałem: - Wypowiedzi panny Stoneham muszą budzić respekt... - zamilkł, spostrzegłszy sardoniczny wyraz twarzy markiza. - Jej opinie są często nieprzemyślane i zbędne - rzucił pstro Lysander. W oczach lorda Fabiana zapaliły się wesołe iskry. Lysander ma w sobie dużo z arogancji Candoverów, pomyślał. Nie sądził, by kilka przegranych potyczek słownych z panną Stoneham zdołało tu coś zmienić. Zastanawiał się także, czy markiz nie został przypadkiem zauroczony jej urodą. Dzięki Bogu, on sam jest już w wieku, kiedy może się cieszyć względami młodej kobiety, nie wzbudzając wśród mężczyzn podobnej wrogości, jaką markiz okazuje biednemu Gilesowi. Zauważył z radością, że jego syn przejawiał wreszcie cień zainteresowania kobietą. Oboje, Giles i Adela, byli w jego mniemaniu stanowczo zbyt cnotliwi i pochłonięci pobożnymi praktykami. Uważał ich przyjazd tutaj za nieporozumienie i zgodził się nań tylko z powodu nalegań żony. Teraz uznał, że to się może okazać całkiem pożyteczne i zabawne. W salonie Arabella i Diana usiadły razem przy oknie. Diana dotykała nerwowo sukienki, zupełnie niepotrzebnie robiąc w niej pełno zagnieceń. Dziewczęta były na tyle młode, że mogły jeszcze nosić białe suknie na znak żałoby. Biel pasowała do świeżej, brzoskwiniowej cery Arabella Dianie zaś nadawała wyblakły wygląd. - Czy... czy... czy nadal masz... lekcje, kuzynko? - zająk¬nęła się Diana. - W rzeczy samej, codziennie rano - odparła Arabella z grymasem. - Ale teraz, kiedy przyjechaliście, być może ciocia Helena zgodzi się je zawiesić. - Och, to szkoda - rzekła ze smutkiem dziewczyna. - Dlaczego? - zdumiała się Arabella. - Ja... miałam nadzieję przyłączyć się... Arabella popatrzyła na nią z niedowierzaniem. Ona chce się uczyć? Zerknęła na Clemency, która akurat starała się podtrzymać jednostronną konwersację z Adelą. - Panno Stoneham! Dziewczyna odwróciła się w jej stronę. - Kuzynka Diana chciałaby uczestniczyć w naszych lek¬cjach. Skoro mamy gości, czy naprawdę musimy je odbywać? - Naturalnie - odparła Clemency. - To tylko poranne zajęcia. Oczywiście, panna Diana będzie również mile widziana, jeśli zgodzi się na to jej mama. - Och, bardzo dziękuję, panno Stoneham! - Twarz Diany ponownie się rozpromieniła. - Ale po co właściwie chcesz to robić? - zapytała ją Arabella z ciekawością. - Ja... nie potrafię się zachowywać w towarzystwie - odpowiedziała szeptem Diana, przebierając znów palcami w fałdach sukni. - Boję się, że powiem coś nie tak. - Popatrzyła błagalnie na kuzynkę. - Ty jesteś taka piękna i pełna wigoru, i pewnie nawet nie wiesz, o czym mówię. - To czysty egoizm myśleć w towarzystwie tylko o sobie wtrąciła zgryźliwie Adela, która usłyszała koniec ich rozmowy. - Gdybyś bardziej dbała o innych niż o siebie, nie byłabyś tak potwornie wstydliwa. Diana zamilkła, zdruzgotana krytyką siostry. Arabella za to rzuciła drugiej kuzynce zawzięte spojrzenie i nie zważając na to, że ta wyjęła właśnie mały modlitewnik i zatopiła się w lekturze, krzyknęła: - Co za okropnie bezduszne stwierdzenie! Adela zignorowała ją, udając że tego nie słyszy. Lady Helena i lady Fabian siedziały na kanapie i roz¬mawiały, a między nimi leżała suczka Muffin. - Heleno, cieszę się, że do mnie napisałaś. Nie wiem, dlaczego nie pomyślałam wcześniej o przywiezieniu dziew¬cząt. Chyba sądziłam, że Arabella jest dużo młodsza! Ale to szczęśliwe zrządzenie Opatrzności. Muszę ci powiedzieć, że miałam poważne obawy, jeśli idzie o Dianę. Nie lubię jej nigdzie zabierać, nie potrafi się znaleźć w towarzystwie, zazwyczaj milczy i tylko wpatruje się w podłogę z czerwoną twarzą. - Muszę cię ostrzec, Mario, Arabella bywa czasami trudna do opanowania i samowolna, ciężko ją kontrolować. - Tak, ale przynajmniej nie nabiera wody w usta! - Zaiste, jest raczej odwrotnie. - Wolałabym już mieć córkę nazbyt żywą, niż taką, która nie potrafi wydukać ani słowa - westchnęła lady Fabian. - Jestem pewna, że droga Arabella zajmie się Dianą i doda jej trochę pewności siebie. Cieszę się, że się poznały. a Lady Helena wspomniała ostatnią eskapadę bratanicy i zacisnęła dłonie. Miała nadzieję, że nie zajdzie nic, co zmieni zdanie lady Fabian. Kiedy Clemency kładła się wieczorem do łóżka, z zado¬woleniem przypomniała sobie wydarzenia minionego dnia. To, że udało się bez trudu rozlokować Fabianów, mogła zawdzięczać głównie sobie i sprawiło jej to wielką radość. Poza Adelą, wydają się bardzo miłymi ludźmi. Nie martwiło jej nawet krępujące zachowanie Gilesa, a lord Fabian okazał się prawdziwym dżentelmenem. Nie musi się obawiać, że któryś z nich zachowa się jak jej fikcyjny były pracodawca. Poza tym pokładała wielkie nadzieje w Dianie, wierzyła bowiem, że będzie miała pozytywny wpływ na Arabellę, która jako najmłodsze i najbardziej rozpieszczone dziecko wymaga innego niż dotąd traktowania. Gdy zajmie się Dianą, osobą potrzebującą jej opieki i czułości, sama zapewne zmieni się na lepsze. Z rzeczy bardziej praktycznych, znalazła zapasowy mate¬rac, o wiele wygodniejszy niż poprzedni. Wyciągnęła go spod jednego z łóżek i bez wahania przeniosła do swojego pokoju. Poprzedniej nocy przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć, i miała nadzieję, że teraz będzie lepiej. Gdy czesała i zaplatała na noc włosy, przyznała w duchu, że niepokoi ją jedno, a mianowicie markiz. Zdawała sobie sprawę, że jest on mężczyzną nieprzeciętnym i atrakcyjnym, a oskarżenia pod jego adresem nie do końca wymazały z jej pamięci spotkanie w Richmond. Obiecała sobie, że postara się jak najbardziej schodzić mu z oczu. Dzięki Bogu, że poranki przyjdzie jej spędzać przy nauce - powinna być za to wdzięczna Dianie. Musi sobie tylko znaleźć jakieś zajęcie na popołudnia, być może wyręczać lady Helenę przy kąpaniu i szczotkowaniu psów albo wyprowadzaniu ich na spacery. W każdym razie, gdy przyjadą Baverstockowie, nie będzie Już tak bardzo potrzebna. Nie zapomniała jeszcze ani pogardliwego wyrazu twarzy Oriany, ani tego, jak pan Baverstock z lekceważeniem rzucił jej monetę. Teraz jednak była dobrej myśli - nie sądziła, że będzie się musiała nimi przejmować. Niestety, bardzo przeliczyła się w tej kwestii. Baverstockowie zjawili się następnego dnia około czwartej po południu. Na odgłos nadjeżdżającego powozu Lysander przerwał rozmowę z Frome’em i wyszedł im żwawo na spotkanie. Gdy stangret zajechał przed dom, Timson uchylił potężne dębowe drzwi i pobiegł do powozu, by otworzyć drzwiczki i opuścić stopnie. Pierwsza wysiadła Oriana. Po władczym spojrzeniu, jakim obrzuciła dwór, służący od razu poznał, że być może ma przed sobą przyszłą panią. Podobnym wzrokiem dama zmierzyła markiza. Pani Marlow czekała już w hallu, by przywitać się z nowo przybyłymi - podobnie jak Timson wyczuwała przyszłą panią domu. Gospodyni poprosiła jedną ze służących, aby zaprowa¬dziła na dół pokojówkę i kamerdynera państwa Baverstocków. Spostrzegła natychmiast, że panna Baverstock należy do osób, które zupełnie lekceważą służbę - z pewnością nie jest hojna, jeśli chodzi o prezenty, prawdopodobnie też będzie bardzo wybredna. Dlatego z drżeniem serca poprowadzi¬ła rodzeństwo po starych dębowych schodach, na których leżał wytarty chodnik. Wkrótce doszli do południowego skrzydła, gdzie razem z Clemency postanowiły umieścić Baverstocków. Dziewczęta z wioski spędziły w pokojach cały ranek, myjąc i pastując meble, a Clemency ustawiła na stolikach gustowne bukiety kwiatów. Mimo to pani Marlow zdawała sobie sprawę, że sypialnie są zaniedbane, a meble wyglądają zdecydowanie staromodnie. Wyraz niesmaku, z jakim Oriana rozglądała się po pokoju spowodował, że pani Marlow poczuła się w obowiązku przeprosić ją za niedogodności. Oriana niecierpliwie wysłuchała gospodyni i pomyślała, że pierwszą rzeczą, jaką uczyni, gdy zostanie parną Candover Court, to pozbycie się starej, nieudolnej służby. - Proszę przysłać tu Elizę - powiedziała krótko. - Muszę dzielić pokój ze służącą lady Fabian, panno Oriano - to były pierwsze słowa, jakie usłyszała od swojej pokojówki. - Nie jestem do tego przyzwyczajona - narzekała dziewczyna. - Pokój jest prawie ogołocony z mebli i czuć w nim myszy, a w oknach nie ma nawet zasłon! Oriana wzruszyła ramionami; te służące, wiecznie narzekają!